Harmen Siezen, geboren op 26 december 1940 in het slaperige Noordgouwe, werd op een onverwachte manier het nationale gezicht van het nieuws in Nederland. Hij was het type man dat het nieuws bijna onopgemerkt in plaats van geforceerd deed lijken. Zelfs tijdens de ergste tragedies was zijn aanwezigheid ongelooflijk troostend, zijn blik beheerst en zijn toon helder. Hij overleed op 5 april 2025 en liet een stille droefheid achter die doorgaans is voorbehouden aan mensen die je dagelijks in je huiskamer ziet, maar nooit in levenden lijve hebt ontmoet.
Hij gaf in de loop der jaren meer dan 17.000 uitzendingen. Een figuur die op zichzelf al getuigt van een opmerkelijke werkethiek. Maar wat het meest opvalt, is de manier waarop hij het nieuws bracht: kalm en zonder poespas, wat ongelooflijk ongebruikelijk is in het steeds drukkere medialandschap. Zijn humor bleef meestal op de achtergrond, maar af en toe kwam hij op het perfecte moment naar boven, zoals in 1991 toen hij plotseling begon te lachen tijdens een gesprek over zadelpijn. Het fragment werd legendarisch door dat spontane moment en zijn plechtige verschijning.
| Categorie | Gegevens |
|---|---|
| Volledige naam | Harmen Reinoud Siezen |
| Geboortedatum | 26 december 1940 |
| Geboorteplaats | Noordgouwe, Nederland |
| Overlijdensdatum | 5 april 2025 |
| Leeftijd bij overlijden | 84 jaar |
| Nationaliteit | Nederlands |
| Beroep | Journalist, televisiepresentator, radiopresentator |
| Actieve jaren | 1963–2012 |
| Bekend van | NOS Journaal (1971–2002) |
| Kinderen | Twee kinderen |
| Link naar bron | nos.nl |
Collega’s complimenteerden Siezen veelvuldig met zijn nauwkeurigheid en helderheid. Philip Freriks gaf hem bloemen tijdens zijn laatste uitzending van het NOS Journaal op 13 september 2002 en complimenteerde hem met zijn “droogkomische humor en bescheidenheid”. “Dit was het zes uur journaal van vrijdag 13 september”, zei Siezen, waarmee hij de uitzending afsloot met een van zijn droogste uitspraken ooit. Het was tevens mijn laatste journaal. Nu is Marjan Molenaar weer te gast bij TweeVandaag. Ik wens u een prettige avond, dames en heren. Het was een passend afscheid voor hem – rustig, doeltreffend en onverwacht liefdevol.
In een tijd waarin zelfs het afscheid van een televisiepersoonlijkheid regelmatig in een mediacampagne wordt uitgebeeld, vermeed hij na zijn pensioen opvallend genoeg de schijnwerpers, wat bijna romantisch klinkt. Maar hij bleef actief. Tot 2007 presenteerde hij de Nationale Nieuwsquiz en werkte hij mee aan andere TELEAC-projecten. Naast zijn theateroptredens en voice-overs werd hij ooit groen geschilderd door de Blue Man Group tijdens de Gouden Loeki, een onverwacht moment dat zijn speelse kant benadrukte.
Zijn vermogen om actueel te blijven zonder opzichtig te zijn, onderscheidde hem van andere nieuwslezers. In 1989 stapte hij kort over naar de commerciële zender TV10, maar keerde al snel terug naar zijn thuisbasis als journalist, de NOS. Omdat hij zich niet in de schijnwerpers hoefde te zetten, toonde zijn terugkeer aan dat het moeilijk was zijn stijl te vervangen.
Later in zijn leven speelde hij samen met Philip Freriks in Het Zuidelijk Toneel, waar ze een politiek toneelstuk opvoerden tijdens de Amerikaanse verkiezingen van 2008. Door deze creatieve inspanningen behield hij ondanks zijn terugtrekking een opmerkelijk menselijke band met zijn publiek. Het toonde aan dat hij meer was dan alleen een nieuwslezer en dat hij oprecht nieuwsgierig bleef naar hoe mensen informatie opnemen en verwerken.
Zijn invloed beperkte zich niet tot de tv-studio’s. Zijn stem inspireerde de Nederlanders tijdens belangrijke gebeurtenissen, zoals de aanslagen van 11 september en de Bijlmerramp. Hij bracht persoonlijk verslag uit over de vliegtuigcrash op Tenerife, waarbij 583 mensen om het leven kwamen. Zijn woorden waren des te krachtiger omdat hij zijn gevoelens zo nauwkeurig inschatte.
De reden dat Siezen een mediapersoonlijkheid was, was omdat hij dat niet was. Volgens zijn dochter botste zijn verlegen persoonlijkheid met zijn publieke rol. Desondanks wist hij die rol met een ongewone oprechtheid te vervullen. Hij was gewoon; hij leek nooit te acteren. Hij herinnerde ons eraan dat geloofwaardigheid belangrijker is dan flair in een mediaomgeving waar presentatoren vaak worden beoordeeld op hun charisma of potentieel voor viral succes.
De betekenis van zijn nalatenschap wordt vooral duidelijk als we kijken naar journalistieke geloofwaardigheid. Siezen vertegenwoordigt een periode waarin nieuws objectief, beheerst en gestructureerd werd gebracht, terwijl sociale media opinie en nieuws samenvoegen tot bijna onafscheidelijke informatienetwerken. Hij was een anker in een tijd van transitie, zonder enige moeite.
Zijn leven, dat grotendeels in stilte eindigde, dient als een herinnering aan de grote waarde van media-integriteit. Daarom is een grondigere uitleg van de vraag “Hoe oud is Harmen Siezen?” gerechtvaardigd. Hij was vierentachtig, jazeker. Zijn nalatenschap leeft echter voort in herinneringen, de stijl van nieuwslezers die hem navolgen en het vertrouwen dat hij miljoenen kijkers wist te wekken. Siezens stem was ongewoon. Bovendien is zijn nalatenschap bijzonder relevant in deze tijd, waarin nieuws snel vervaagt.
