Zelfs in een vakgebied dat vaak de nadruk legt op jeugd en innovatie, heeft Carry Tefsen gedurende zijn 86 levensjaren een ongelooflijk jeugdige geest behouden. Carry houdt haar reputatie bij het Nederlandse publiek met oprechte kracht en gratie hoog, terwijl veel van haar leeftijdsgenoten in de anonimiteit verdwijnen. Haar geest, vol humor en levenslust, is even scherp als altijd, maar ze is opmerkelijk eerlijk geweest in recente gesprekken over hoe haar lichaam haar soms in de steek laat.
Ze sprak openhartig over het moment dat ze uit haar auto stapte en besefte dat ze niet meer kon lopen tijdens een aflevering van de podcast ‘Met Groenteman in de kast’. Toen ze uitlegde hoe ze “door haar been zakte” en aanvankelijk zonder definitieve diagnose naar huis werd gestuurd, was de wanhoop duidelijk zichtbaar. Uiteindelijk werd vastgesteld dat het een gescheurde meniscus was, waardoor ze een tijdje moest stoppen.
| Categorie | Informatie |
|---|---|
| Volledige naam | Carry Tefsen |
| Bekend als | Mien Dobbelsteen |
| Geboortedatum | 6 augustus 1938 |
| Leeftijd (in 2025) | 86 jaar |
| Geboorteplaats | Amsterdam, Nederland |
| Nationaliteit | Nederlandse |
| Beroep | Actrice, zangeres, presentatrice |
| Carrièrestart | Jaren 60 |
| Doorbraak | Blue Movie (controversiële filmrol) |
| Beroemde rol | Mien in ‘Zeg ‘ns Aaa’ |
| Partner | Ger Hinrichs |
| Kinderen | Dochter Maud |
| Website |
Desondanks zet ze door. Ze kon weer lopen na een injectie om de pijn te verminderen, maar ze wist niet zeker hoe lang de gevolgen zouden aanhouden. Ze is ongelooflijk veerkrachtig; Zelfs nadat ze in mei drie keer haar schouder brak bij een val, lacht ze en zegt: “Gelukkig is het redelijk goed genezen.”
Haar carrière kenmerkt zich door hetzelfde doorzettingsvermogen. Ze maakte haar toneeldebuut in de musical Oliver in de jaren 60 en werkte al snel samen met legendarische figuren als Wim Kan. Haar doorbraak kwam echter met haar rol in Blue Movie. Ze kijkt er zonder schaamte op terug, ondanks de kritiek die ze destijds kreeg. Ze knipoogt en zegt: “Ik zag er goed uit en ik was jong.”
Ze kreeg nationale erkenning voor haar bekendste rol als Mien Dobbelsteen in de populaire serie Zeg ‘ns Aaa. Samen met Ria Valk vormde ze een bekend televisieteam dat nog steeds nostalgie opwekt bij kijkers van alle leeftijden. Ria is ook nog steeds een goede vriendin.
Carry’s openheid over haar liefdesleven is wat haar onderscheidt. Ze kreeg een dochter, Maud, trouwde jong, scheidde, woonde samen, trouwde opnieuw met Eddy en werd uiteindelijk verliefd op theatertechnicus Ger Hinrichs. Ze was ontwapenend eerlijk toen ze tegen Story zei: “Ik ben altijd snel voor iemand gevallen.” Ger was echter degene die haar liefdesleven vrediger maakte.
Het lijkt een romantisch tafereel wanneer ze elkaar voor het eerst ontmoeten. “Wat een aardige man,” dacht Carry toen hij Ger, de zoon van Beppie Nooij, in het theater zag zitten. Hij had destijds nog een vriendin, maar ze deed haar best om zijn aandacht te trekken. Toen ze beiden vrij waren, bloeide er uiteindelijk iets op.
De manier waarop theater, liefde en excentriciteit verweven zijn met haar levenslijn, maakt dit verhaal uniek. Haar man Eddy reageerde bewonderenswaardig toen hij hoorde dat ze verliefd was op Ger. Hij zei: “Ik wil dat je gelukkig bent,” en ze liepen arm in arm naar de advocaat.
Het is nu 55 jaar geleden dat Ger en Carry elkaar voor het eerst ontmoetten. Hun relatie bewijst dat oprechte liefde juist kan opbloeien door eerlijkheid en toewijding, ook al begint dat niet altijd perfect. Ondanks hun verschillende temperamenten groeiden ze dichter naar elkaar toe en kregen ze samen twee kinderen.
Voor een 86-jarige heeft ze opmerkelijk veel energie. Als ze af en toe een woord vergeet, heeft ze een gelukzalige fix: “Dan roepen we broccoli,” lacht ze. “Je moet het op mijn leeftijd niet te serieus nemen.” Toch beschouwt ze de dood af en toe met een serene aanvaarding in plaats van angst. Ze gelooft dat er misschien iets is na dit leven en is van plan nog vele jaren te blijven, idealiter tot ze 90 is.
Ze voelt nog steeds de behoefte om actie te ondernemen. Haar laatste rol was die van Astrid Holleeders moeder in de film Judas. Onlangs benaderde Hendrik Groen haar echter voor een nieuwe productie. “Dat wordt zeker vermoeiend,” zegt ze, “maar ik heb er zin in.” Juist die gedreven maar nuchtere houding maakt haar zo geliefd.
Naast haar professionele carrière is Carry Tefsen een symbool van iets groters. Ze vertegenwoordigt een generatie vrouwen die hun eigen pad hebben gebaand, die het aandurfden om het uit te maken met mannen toen ze werkloos waren, en die zichzelf nooit zijn vergeten. Net als Simone Signoret of Mary Dresselhuys laat ze zien dat ouder worden niet het einde van een zinvol leven betekent, maar juist de voortzetting ervan.
Carry zal een bron van energie en humor blijven zolang ze rollen accepteert, interviews doet of gewoon “broccoli” roept als ze niets te zeggen heeft. Haar optredens op tv en in discussies zijn het levende bewijs dat passie tijdloos is, niet slechts een relikwie uit het verleden.
